Οι πανελλήνιες εξετάσεις έφτασαν και φέτος στο τέλος τους, η αυλαία μπορεί να έπεσε, ωστόσο ο απόηχος τους παραμένει. Τα πράγματα θα ήταν πολύ ωραία εάν όλα πήγαιναν καλά, δυστυχώς όμως γι΄ άλλη μια χρονιά τις εντυπώσεις «έκλεψε» όχι η παράσταση των πανελληνίων αλλά οι συντελεστές της, δηλαδή το Υπουργείο Παιδείας και η Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων (Κ.Ε.Ε.). Τελικά ο απόηχος αυτών των εξετάσεων είναι τόσο για γέλια όσο και για κλάματα, αυτοί βέβαια που θα κλάψουν δυστυχώς δεν είναι άλλοι από τις 100.000 περίπου μαθητές που εξεταστήκαν.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή λοιπόν, το Υπουργείο Παιδείας δύο εβδομάδες πριν την έναρξη των εξετάσεων φρόντισε να έρθει σε σύγκρουση με τους καθηγητές των δημόσιων σχολείων για τα ωράρια, με απότοκο η κατάσταση να εκτραχυνθεί και να υπάρξει κίνδυνος να μην γίνουν στην ώρα τους οι εξετάσεις. Βέβαια το δημοκρατικό μας κράτος, το οποίο σέβεται τα δικαιώματα του ανθρώπου και του εργαζομένου με μια κίνηση «ματ» φρόντισε να επιστρατεύσει το προσωπικό και να λύσει μ’ αυτό τον τρόπο το πρόβλημα. Η επιστράτευση, έγινε με πρόσχημα την προστασία των μαθητών που προετοιμαζόντουσαν για τις εξετάσεις και δεν θα έπρεπε να πειραχθεί η ψυχολογία τους με πιθανή απεργία. Εδώ λοιπόν διερωτάται κανείς, για ποιο λόγο το Υπουργείο από μόνο του άνοιξε το παραπάνω θέμα λίγο πριν τις εξετάσεις και δεν περίμενε να ολοκληρωθούν και μετά; Δεν σκέφθηκε η ηγεσία του νωρίτερα το ενδεχόμενο ασυμφωνίας με τους καθηγητές και την ψυχολογία των μαθητών αν η κατάσταση εκτραχυνόταν όπερ και εγένετο;

Κάθε χρόνο, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και συγχρόνως να απαντήσουμε στο ερώτημα, για τον «βασανιστικό ή λυτρωτικό» χαρακτήρα των πανελλαδικών εξετάσεων. Η αλήθεια πάντως αυτού του ερωτήματος βρίσκεται κάπου στην μέση. Οι εξετάσεις, γραπτές ή προφορικές σε όποια βαθμίδα και αν αναφέρονται πάντοτε αποτελούν φορτίο βαρύ για τους μαθητές και τους φοιτητές, διότι συνήθως, συμπίπτουν με χρονικές περιόδους όπου το μυαλό είτε φτερουγίζει ανέμελα μέσα στην θάλασσα των επιθυμιών και της προσμονής είτε λησμονεί της στιγμές που έχουν περάσει.

Όλα αυτά βέβαια, εμπεριέχουν μια δόση αλήθειας αλλά και ψεύδους ταυτόχρονα, διότι εάν κάποιος ήταν καθ΄ όλη την διάρκεια της σχολικής του χρονιάς προσηλωμένος στον «Ιερό του στόχο», δηλαδή την πρόσβαση του σε μια σχολή την οποία ο ίδιος ο υποψήφιος επιθυμεί διακαώς, ήταν οργανωτικός και μελετηρός, τότε οι εξετάσεις για αυτόν αποτελούν την απολυτήρια δύναμη που θα τον «Λυτρώσει», μιας και μπροστά του ανοίγεται ένα νέο κεφάλαιο για την ζωή του, που είναι τα φοιτητικά χρόνια, η πρώτη θεωρητική πάντοτε αυτονομία και ανεξαρτησία του από τους γονείς .